Sevgili bünyem, vücudum,sistemim,organizmam ve bilimum adını teek teek tek sayamadığım organ,doku ve hücrelerim.
Öncelikle 19.01.1991 tarihinde şu dünyaya beraber gözlerimizi açtık ki bilirsiniz bundan önce 9 ay 10 günlük bir mazimiz de vardı. Yani etti mi sana kabaca 20 yıl 9 ay 10 gün. Şimdi, normal bir insana sorsan bu süre iki insanın dostluk mertebesine erişmesi için yeter de artar ki bunun için birlikte zaman geçirmeleri gerekir. Düşünüyorum da ikimizde her ikisinden de fazlasıyla var. Yani sürekli beraberiz. Eh, ben şahsen kendi adıma bu beraberlikten mutluyum. Gerçi - şu noktada kırılmasınlar ama - sevgili yağ hücrelerimin bu beraberlikte yer almasını istemiyorum; ama konumuz bu değil.
N’oldu? Bunca yılın ardından, geçirdiğimiz onca zorluk ve arbedeye rağmen niçin boğazımdaki epitel olsun, kas olsun ve bilimum adını bilmediğim; ancak fazlasıyla öğreneceğim dokularla bir araya geldiniz de şurada komite sınavıma 3 hafta kala hayvan gibi ders çalışmam gerekirken beni yarı yolda bıraktınız?! Hayır, neyiniz var anlamıyorum ki! Size iyi mi bakmıyorum!? Bundan mı şikayetçisiniz? Dinlemiyor muyum? Neyinizi eksik ettim de o hain boğaz epiteliyle bir araya geldiniz de beni; grip,soğuk algınlığı, faranjit vs. gibi hastalıkların pençesine sürüklüyorsunuz şu dar zamanımda!!
Hiç mi emeğim geçmedi sana ha burun? Seni hep temiz tuttum. Ne istedinse yaptım. E vitaminli mendillerle sildim. Bu muydu bana yapacağın!! Ya size ne demeli ağrıyan kaslarım? Siz neden uydunuz bu harekete? Efendim?
Sen boğazım!! Hele sen! Şu dokularım arasında en çok seni sevdim. En çok seni kullandım! Bu muydu bana yapacağın ha!? En kral şeylerle besledim seni ki bunu yağ hücrelerimi memnun etme pahasına yaptım. En güzel yerlerde, en iyi insanlarla konuştum seninle. Bu muydu bana yapacağın!? Ya ses tellerim? Siz nasıl uydunuz bu hainlere! Bari siz beni terk etmeyeydiniz.
Size şu stresli, ders çalışmam gereken anlarda diyeceğim tek bir söz var. Yazıklar olsun!!!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder