Yine klasik olarak gece uyku tutmadı ve kendimi klavyenin başında buldum blog. Şu aralar - Temmuz'dan beri- uyku tutmuyor zaten. Beynim bir türlü "Kapan!" emrini vermiyor. Bilirsin zaten sen de. Kafaya takıp, döndürüp döndürüp düşündüğün şeyler varken bir türlü kapanmaz o lanet olasıca yağ yığını. Gecenin bir vakti kalkar kitap okursunuz veya blog yazarsınız ki kasvetli düşünceler dağılsın da azıcık uyku girsin gözlerinize;çünkü yarın ders vardır sabahın köründe. Zor. Yoğun. Bildiğiniz.
Dönem 3'ü tekrar etmemin ağırlığı hala üzerimde blog. Resmen çekilmez bir insan oldum. Arkadaşlarım çaktırmasalar da "İllallah" etmişlerdir eminim. Ben,arkadaşlarım ve bir ton insanın uğradığı haksızlık...Neyse bunları yazmak istemiyorum bu bloga. Kalsın böylece. Yazmaya çalıştım bir sefer. Yapamadım. Bitiremedim. Dökemedim içimdekileri yazıya,belki de ilk kez. Yo...İlk kez değil.
En son dayımı kaybettiğimde hissetmiştim bunları sanırım. Evet,evet....Uzun zaman oldu. Çok uzun. Boğazdaki düğüm, göğsün ortasındaki yumru....Yok. Kelimeler çıkmaz ağızdan. Düşünceler saçmalar, kendi aralarında girdaplar yapar. Mantık yok. Duygu...Saf. Kirli. Yoğun. Sığ. Gözyaşlarına bulanmış.
Gencecik bir insanın gitmesi bu dünyadan vakitsizce çok ama çok haksız gelir. "Şşşş Allahın işine karışılmaz." diye susturur büyükleriniz sizi ve siz bağıramazsınız "Haksızlık bu." diye! Ya da bağırsanız da duyup da takan yoktur. Taksalar bile iş işten geçmiştir. Şiirde de der ya şair:
"Çok seneler geçti...Dönen yok seferinden..."
Giden gitmiştir. Hiçbir yakarış geri getirmeyecektir.
İşte haksızlık,haksızlığa uğramak buymuş. "Yeter bırak artık!"lar kifayetsiz. Tüm gün mutlu;ancak yastığa kafanı koyduğunda acımasız düşünceler. Beynin kemirilmesi.
Bugün ilk komitemin sınav sonucu açıklandı....82...Ne komik değil mi? Bu saatten sonra bir boka yaramayan bir B1.
Serdar inan ne diyeceğimi bilemiyorum inanamıyorum..sen çok çalıştın..ama olsun herşeyde bir hayır vardır ve inan tıp bile olsa öğrencilik güzeldir..
YanıtlaSilbaşın sağolsun..bu yıldan nefret ediyorum.insanlara noluyor böyle hayatım böyle felaketler görmedim allah beterlerinden korusun..ben napayım serdar canım kuzenlerimden biri 37 yaşında MS e yakalandı aradan 3 ay geçti 1.5 yaş küçük kardeşinin kanser olduğu ortaya çıktı..tamamen şok ve yas içindeyiz.
hayat böyle..o yüzden herşeyin çaresi var doktor (adayı)bey..Allah sağlık versin sizlerde yardım edin.Pes etmek yok.
Milena anlatmadım burada ama çok büyük haksızlıklarla bıraktılar insanları ya en çok o koyuyor zaten bilmediğinden kalan çok az insan var.
YanıtlaSilKuzenlerine çok üzüldüm :( benim de eniştem MS hastası ne yazık ki ama dediğin gibi tıbba güvenmekten ve Allah'tan sağlık istemekten başka bir çare kalmıyor bazen :( Çok geçmiş olsun...
Teşekkür ederim desteklerine...