Çok ilgi çekiciydi aslında ama azıcık da olsa ilgimi çekmediğinden pek takmamıştım. Nedense nörolojiye bir nebze soğuğum tıp anlamında. Hem dahili hem harici olarak. Yani tıp kısmı değil cerrahi kısmı da pek ilgilendirmiyor beni. Sebebi ise sanırım bilinmemezlik.
O kadar çok bilinmemezlik var ki beyin ve sinirler hakkında. Bu beni deli ediyor. Tabi hastası olan var;çünkü araştırma alanı evren kadar olan bir bölüm (bkz: eski ev arkadaşım)
Beyin hastalıkları demişken tabii ki psikiyatri dersleri de aldık ki ilginçtir psikiyatri ilgimi çok çeker;ama kariyer anlamında değil. Her hekimin psikiyatriyi bilmesi ve hastalarında bu tür semptomlar gördüğünde gerekli yardımı istemesinin önemli olmasından dolayı sanırım.
Tabi psikiyatri "Ruh Sağlığı" olarak geçiyor. Halk arasında "Deli Bilimi" belki de ama bir bilim "ruh"tan bu kadar uzak olabilirdi herhalde. Çünkü psikiyatrik hastalıklar -depresyon,obsesyon,mani vs.- aslında beyindeki bir şeylerin ters gitmesiyle ortaya çıkan hastalıklar ve siz bunu tedavi ettiğinizde hastalık da tedavi edilmiş oluyor haliyle nitekim anti-depresanlar,MSS ilaçları -ki çok önyargıyla yaklaşılan ilaçlar- beyindeki bu bozuklukları düzeltiyor tabiri caizse.
Gelmek istediğim konuysa bir farmakoloji dersinde anabilimdalının belki de en sevilen hocalarından Yıldırım Sara'nın anlattığı İlaç Bağımlılığı dersiydi ki bayağı ilginç bir dersti nazarımda. İnanılmaz mekanizmalar, inanılmaz ödül yolakları var işin içinde ve buzdağının görünen yüzü sadece bildiklerimiz. Bilinmeyen bir ton şey var. Ama şunu biliyoruz ki sigara irade ile bırakılacak bir şey değil veya kafein o kadar masum değil. Kokain,eroin,morfin,opioidler vs. Tüm bunlar "iptila" yapıcı yani fiziksel bağımlılığın yanında psikolojik bağımlılığın da olduğu, negatif sonuçlarına rağmen kompulsif olarak o maddenin kullanımını tarif eder. Farklı şeylerdir yani bağımlılık ve iptila. Ve kişi o maddeyi almazsa yoksunluk sendromu denilen duruma girer. Titreme,sinirlilik,ağrı ve acı çekme dahil bir ton semptom gösterir.
Peki bunları ben neden anlattım sayın izleyen?
Üzerine afiyet Facebook ve Twitter'ımı kapattım. Hem de ağır bir sözle kendime verdiğim. Dönem 4 olana kadar açmayacağım hesaplarımı. İkisini de. Eğer bu sene olamazsam 2014 Facebook ve Twitter'sız geçecek benim için. Arkadaşlarım bu konuda bana güvenmiyorlar hatta dalga geçen çok. Dayanamayacağım sanıyorlar; ancak kararlıyım ve onlar bunun farkında değiller. Sonuçta Facebook ve Twitter olmadan da yaşıyordu insanlar. Ben yaşıyordum en azından.
Bildiğin bağımlısı olmuşum farketmeden! Tabi beni az tanıyanlar bilir söyleyecek çok şeyi olan bir insan ve söylemeyi de seven bir insan olduğumdan bunları kapatmak bir stres yaptı. Yapmadı değil.
Ama ders çalışmalıyım blog. Ciddi ciddi hem de...
Şu an Halk Sağlığı komitesindeyiz -ki en yüksek yüzdeli ve son komitemiz- ve final için çalışıyorum 8-9 Temmuz'daki. Bu komiteden yüksek alırsam finalde çok çok avantajlı konuma geçeceğim ki bütünleme stresini yaşamak istemiyorum ablamın düğününün olacağı şu güzelim 2013 yazında.
O yüzdendir ki internetle bir miktar kestim ilişkimi. Arada bir blog yazarım o kadar. Oya-Bora'nın da şarkılarıyla can verdiği Çağan Irmak'ın ilk uzun metrajlı filmi olan -aslında berbat bir film ,ki kendisi de söylüyor bunu, ama benim bayıldığım film- filmin adıyla kapatayım bu yazımı da sayın izleyen: Bana Şans Dile...
Bu da şarkısı: http://www.dailymotion.com/video/x46n3c_oya-bora-bana-sans-dile_music
iyi şanslar..doğru bir karar bence aşırı bir bağımlılık oluyor bendede yok en iyisi:)
YanıtlaSil